Vokativ

Für die Bildung des Vokativs (Kasusformen für Ansprechen und Rufen) ist die Endungen für bestimmten Namen im Vokativ notwendig:

  • Endung „-ê“ für Femininum, Im Singular
  • Endung „-o“ für Maskulinum Im Singular
  • Endung: „-no“ für beide Geschlechter Im Plural

 

Beispiele:

  • Hevala min (meine Freundin) → Hevalê! (Rufen nach Freundin oder sie ansprechen).
  • Hevalê min (mein Freund) → Hevalo! (Rufen nach Freund oder ihn ansprechen).
  • Hevalên min (meine Freunde) → Hevalno! (Rufen nach Freunde oder sie ansprechen).

 

Beim Rufen oder Ansprechen fremden Namen werden dem Namen keine Endung angehängt.

  • Hans! (rufen nach Hans oder ihn ansprechen).
  • Erika! (rufen nach ihr oder sie ansprechen).
  • Ali! (rufen nach Ali oder ihn ansprechen).
  • Fatima! (rufen nach Fatima oder sie ansprechen).

 

In der Familie oder in manchen Orten kann auch für das Femininum die Endung „-o“ verwendet werden. Diese Anredeform für Personen mit femininem Namen wird von jungen Personen akzeptiert aber nicht von fremden Personen!

  • Zîn → Mädchenname, Zînê! (rufen nach Zîn oder sie ansprechen). In der Familie von älteren Personen zu jüngeren Personen kann diese Form als „Zîno!“ verwendet werden.

 

Eigennamen, wenn sie mit dem Buchstaben „o“ oder „ê“enden, werden der Form des Eigennamens nicht geändert.

  • Beko, wenn es nach Beko gerufen wird oder spricht jemand ihn an, wird auch als Beko Beko ist ein Männername.
  • Beko, tu çawanî? (Beko, wie geht es dir?).
  • Beko, tu kuda diçî? (Beko, wohin gehst du?).
  • Beko, tu dikarî werî vira? (Beko, kannst du hierherkommen)?

 

  • Eyşê (Freuenname)
  • Eyşê tu çawanî? (Eyşê, wie geht es dir?).
  • Eyşê, tu kuda diçî? (Eyşê, wohin gehst du?).
  • Eyşê! Were, were! (Eyşê! komm, komm!).
Nach oben scrollen